മരണാസ്സന്നയായി കിടക്കുന്ന ഒരു പ്രിയ ബന്ധുവിനെ കാണാനും അല്പനേരം അടുത്തിരിക്കാനും പോകുന്നതുപോലെ നമുക്ക് അതിരപ്പള്ളിയിലേക്ക് പോകാം... നമ്മുടെ മനസ്സിന്റെ വിങ്ങലും, തേങ്ങലുമായി അവളെ അല്പനേരം നോക്കി നിൽക്കാം... ഈ യൗവ്വനം വിട്ടൊഴിയാത്ത പ്രായത്തിൽ സംഭവിച്ച ദുർഗ്ഗതിയെ ഓർത്ത് വിലപിക്കാം... നിസ്സഹായതയോടെ നമ്മെ നോക്കുന്ന അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും നമുക്ക് നോട്ടം പറിച്ചു മാറ്റാം... തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോൾ സഹായത്തിനായി അവൾ നടത്തുന്ന പിൻ വിളികൾ കേട്ടില്ലെന്നും നടിക്കാം... ഒടുവിൽ അവളുടെ ദൃഷ്ടിയുടെ സീമകൾക്കപ്പുറമെത്തി നമ്മുടെ നിസ്സഹായതകളെ ഏറ്റു പറഞ്ഞ് ഒരു നെടുവീർപ്പിടാം. തിരികെ നമ്മുടെ ചുട്ടുപഴുത്ത കോൺക്രീറ്റ് കെട്ടിടങ്ങളിലെത്താം... കാട്ടാള ഭരണാധികാരികൾക്കെതിരെ ഒറ്റക്കിരുന്നു സംസ്സാരിക്കാം... ഉറങ്ങാം.... വീണ്ടുമുണരാം... മൂന്നാം ദിവസ്സം ഉയർത്തെഴുനേൽക്കാത്ത അതിരപ്പള്ളിയെ ഓർത്ത് കവിതകളെഴുതാം....
[Rajesh Puliyanethu
Advocate, Haripad]
